Jaki jest nasz Stwórca? Co mówi o nim Biblia, czyli przekaz dla nas od Jego samego?
Czytając Jego dzieło możemy rozróżnić dwa rodzaje cech naszego Ojca. Są to jego przymioty istoty, jak również przymioty charakteru.
Przymioty istoty odnoszą się do cech, które są ściśle związane z Jego naturą, fizycznością takie jak: osobowość, duchowość, wieczność, nieśmiertelność itd.
Natomiast Jego przymioty charakteru oznaczają te cechy, które charakteryzują Jego serce i umysł, takie jak sprawiedliwość, miłość, miłosierdzie, wierność itp.
Nasz Pan Jezus zachęca nasz abyśmy udoskonalali nasz charakter na wzór Stwórcy.
„Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.” (Mat 5:48)
Ale aby to zrobić musimy lepiej poznać charakter Boga.
Przymioty charakteru jakie możemy wyróżnić u Boga to:
– sprawiedliwa postawa wobec zła – Bóg przede wszystkim czuje odrazę do zła, nienawidzi go jako obrzydliwości. Ponieważ zło sprzeciwia się Boskiemu prawu opartemu na Jego sprawiedliwości, a także dlatego, że wyrządza szkodę w moralnym porządku rzeczy. Niszczy ono z pewnością relację między Bogiem a grzeszącymi, moralnie wolnymi jednostkami, jak również czyni to samo z wzajemnymi relacjami tych stworzeń i przynosi im szkodę. Tak więc sprawiedliwa postawa wobec zła u sprawiedliwej istoty musi być postawą odrazy. Biblia daje nam tego liczne dowody: „Wszystkie drogi jego są sprawiedliwe. Boć jest Bóg prawdziwy, a nie ma w nim nieprawości, sprawiedliwy i prawy jest” (5 Moj. 32:4). „Uprzejmy jest Pan, a nie ma w nim żadnej nieprawości” (Ps. 92:16).„Czyste są oczy twoje, tak że na złe patrzeć i bezprawia widzieć nie mogą” (Abak. 1:13).
Z powodu takiej odrazy Bóg unika zła. Nie praktykuje go, gdyż jest ono przeciwne Jego charakterowi
w jego świętości i sprawiedliwości. Ponieważ jest doskonały w charakterze, naturalnie musi czuć do niego odrazę, a w rezultacie nie praktykuje ani nie może praktykować zła. „Kto mu rzecze: Uczyniłeś nieprawość?” (Ijob 36:23). „Aby kto wywrócił człowieka w sprawie jego, Pan się w tym nie kocha (…) Z ust Najwyższego nie pochodzi złe” (Treny 3:36,38). „Izali Sędzia wszystkiej ziemi nie uczyni sprawiedliwości?” (1 Moj. 18:25). „Nie ma u Pana Boga naszego, nieprawości” (2 Kron. 19:7). „Jest niesprawiedliwość u Boga? Nie daj tego Boże” (Rzym. 9:14). „Względu na osoby u niego nie ma” (Efez. 6:9)
– święte uczucia – oznacza to, że uczucia Boga są święte w swej istocie, oraz w sposobie, w jaki się wyrażają. Uczucia te możemy podzielić na intelektualne, artystyczne, religijne, samolubne (samolubne niegrzesznie), i społeczne. Jego uczucia intelektualne to zamiłowanie do poznawania, zapamiętywania i rozmyślania. Jego uczucia artystyczne to zamiłowanie do piękna, wzniosłości, humoru, wdzięku i kreatywności. Jego religijne uczucia to zamiłowanie do wierzenia i polegania na rzeczach wiary, do spodziewania się rzeczy wynikających z nadziei, do stałości i wytrwałości woli, czci dla dobrych zasad, sprawiedliwej miłości wobec Swych stworzeń i bezinteresownej czci dla dobrych zasad i dla Swych stworzeń. Swej miłości religijnej, miłości bezinteresownej używa On w święty sposób – jest ona kierowana do świętych obiektów. Jeśli pewne istoty, jak upadli aniołowie i ludzie, nie są święte, używa tej miłości dla uczynienia ich świętymi. Także samolubne uczucia Boga są święte. Samolubne uczucia mogą być święte lub bezbożne, w zależności od jakości, sposobu ich używania oraz rzeczy, których dotyczą. U Boga wszystkie Jego samolubne uczucia są święte. I tak: posiada On zamiłowanie do właściwej samooceny, oceny innych, wygody, bezpieczeństwa, życia, samoobrony, skrytości, zdobywania i zachowywania, atakowania i (duchowego) jedzenia i picia. Społeczne uczucia Boga są święte i wymagają kilku wyjaśnień: Bóg np. miłuje swe żony. Należy jednak wyjaśnić, że Bóg nie miał, nie ma i nie będzie miał żon w rozumieniu człowieka. Ale miał On, ma teraz i będzie miał żony symboliczne. Iz. 54:1-17 porównany z Gal. 4:27 dowodzi, że Przymierze Sary, tj. potwierdzone przysięgą obietnice dla Chrystusa Głowy i Ciała oraz słudzy stosujący je wobec wiernych nowych stworzeń są (symboliczną) żoną Boga. Gal. 4:21-31 dowodzi, że także Przymierze Agary, tj. obietnice Zakonu dla Izraela oraz słudzy stosujący je wobec Izraela podobnie byli symboliczną żoną Boga. Stwierdzamy zatem, że Bóg posiada zamiłowanie do żony, dzieci, przyjaciół, domu (Swego raju – Obj. 2:7) oraz kraju (wszechświata). Tak więc Boskie uczucia to drugi element składowy Jego charakteru.
– łaski charakteru – jako główne przymioty Boskiego charakteru zwykle wymieniamy mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość. Św. Piotr w swym słynnym dodawaniu pokazuje nam jednak (2 Piotra 1:5-7), że można je rozbić na części: mądrość jest połączeniem wiary, nadziei (greckie arete – cnota, dzielność, męstwo, a esencją męstwa jest nadzieja) i umiejętności. Moc (siła woli w odróżnieniu od wszechmocy, która jest przymiotem istoty, nie charakteru) to połączenie samokontroli i cierpliwości. Sprawiedliwość stanowi połączenie pobożności (miłości obowiązkowej do Boga; w przypadku Boga dotyczy ona dobrych zasad, nie osób) i miłości braterskiej (miłości obowiązkowej do bliźniego). Św. Piotr nie analizuje miłości, wymienia ją po prostu jako miłość (różnie w różnych przekładach – łaska, miłość, prawdziwa miłość). Tych siedem łask nazywamy wyższymi pierwszorzędnymi, ponieważ są to łaski, które działając przez uczucia religijne są głównymi i dominującymi łaskami. Łaski te są u Boga święte, działają w święty sposób i kierują się tylko do świętych obiektów. Jednak poza wyższymi pierwszorzędnymi łaskami jako trzeci element Swego charakteru Bóg posiada także łaski niższe pierwszorzędne, drugorzędne i trzeciorzędne.
– siła charakteru – we wszystkich dotychczas wymienionych aspektach. Jego charakter jest silny w sprawiedliwej postawie wobec grzechu i nigdy nie przejawia najmniejszej słabości w odrazie, unikaniu i przeciwstawianiu się złu. Jego charakter jest silny w używaniu uczuć intelektualnych, artystycznych, religijnych, samolubnych i społecznych. Jego charakter jest silny w używaniu wszystkich łask charakteru.
– dominacja – wyższych pierwszorzędnych łask nad innymi. Dominacja ta sprawowana poprzez kontrolę wszystkich cech charakteru Boga przez łaski nadrzędne wymienione wcześniej aby nie wystąpił nigdy grzech. Stwórca używa tej kontroli w sposób doskonały.
– równowaga – Przez równowagę Boskiego charakteru rozumiemy dopasowanie Jego uczuć i łask we wzajemnej harmonii w takiej współrzędności, podrzędności i nadrzędności, jakiej wymagają zasady Boskiej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości w ich wzajemnych uporządkowanych relacjach. Równowaga Boskiego charakteru występuje zatem we wszystkich poprzednio wspomnianych pięciu elementach Jego charakteru i dostosowuje ich wszystkie szczegóły w każdym z nich oraz w ich wzajemnych relacjach. To właśnie dzięki temu faktowi równowaga Boskiego charakteru jest niemal powszechna w czynnościach Jego charakteru. Przenika ona bowiem wszystkie poprzednie pięć elementów składowych Jego charakteru.
– krystalizacja – poprzednich sześciu elementów Jego usposobienia. Przez krystalizację charakteru Boga rozumiemy jego niezłomność w sześciu poprzednich elementach. Jest to koronująca doskonałość Boskiego charakteru. Oznacza ona, że nic nie może zmienić u Boga Jego sprawiedliwej postawy wobec zła – uczucia odrazy, unikania i opozycji wobec niego, ani zmienić Jego uczuć z ich świętymi właściwościami, sposobów działania ani obiektów. Nie może również zmienić Jego łask w żadnym z ich trzech rodzajów w przeciwne im niełaski. Podobnie nic nie może zmienić Jego siły charakteru w słabość na jakimkolwiek punkcie, Bez względu na siłę wywieranej na Boga presji, w najmniejszym stopniu nie może ona osłabić tej krystalizacji. Tak więc szczytem Boskiej doskonałości charakteru jest jego krystalizacja. Gdy Bóg zachęca nas, abyśmy byli doskonałymi, tak jak On jest doskonały, ma na myśli to, abyśmy za Jego przykładem posiadali w naszych charakterach te wszystkie siedem elementów składowych charakteru. Między innymi jest jednak następująca różnica: Bóg nie musiał rozwijać żadnych elementów Swego charakteru, ponieważ zawsze je posiadał, podczas gdy my musimy rozwijać je jako główne zadanie naszego życia.
