Jaki jest nasz Stwórca? Co mówi o nim Biblia, czyli przekaz dla nas od Jego samego?
Czytając Jego dzieło możemy rozróżnić dwa rodzaje cech naszego Ojca. Są to jego przymioty istoty, jak również przymioty charakteru.
Przymioty istoty odnoszą się do cech, które są ściśle związane z Jego naturą, fizycznością takie jak: osobowość, duchowość, wieczność, nieśmiertelność itd.
Natomiast Jego przymioty charakteru oznaczają te cechy, które charakteryzują Jego serce i umysł, takie jak sprawiedliwość, miłość, miłosierdzie, wierność itp.
Przymioty istoty jakie możemy wyróżnić u Boga to:
– osobowość – Bóg jest osobą a nie bezkształtnym tworem, materią, energią lecz istotą, która myśli, odczuwa i przejawia wolę.
Jego wiedza jest potwierdzona w następujących wersetach: Joz. 22:22, „Bóg nad bogi (…) on to wie”; Iz. 44:8, „Izali jest Bóg oprócz mnie? Nie ma zaiste skały; Ja o żadnej nie wiem”; Ijob 36:4, „On jest doskonały w umiejętności”; Ps. 44:22.
Kolejne teksty dowodzą, że bóg posiada uczucia: Ps. 103:13, „Ma litość Pan nad tymi, którzy się go boją”; Jan 16:27, „Albowiem sam ojciec miłuje was”; 2 Moj. 34:6, „Pan, Bóg miłosierny i litościwy, nierychły do gniewu, a obfity w miłosierdziu”;
To że ma wolę, jest pokazane w tekstach takich jak Mat. 6:10, „Bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi”; Mat. 7:21, „który czyni wolę Ojca mojego”.
Jest to tylko mała część wersetów potwierdzających te cechy.
– cielesność – To oznacza że Bóg posiada ciało. Nie jest to wielki umysł bez ciała, takiej myśli nie znajdziemy w Biblii. Nie jest to jednak ciało, które składa się z materii, lecz jest to ciało duchowe. Gdy Jezus mówił, że żaden człowiek nigdy nie widział „osoby” Boga (Jan. 5:37), zdecydowanie twierdził, że Bóg ma ciało. To samo zawiera się w twierdzeniu Boga, że żaden człowiek nie przeżyłby, gdyby Go ujrzał (2 Moj. 33:20-23). W praktyce oznacza to, że może być On zobaczony przez człowieka, ale skończy się to śmiercią tego drugiego. Skoro może być widziany, musi posiadać coś więcej niż tylko umysł: musi posiadać ciało, czyli organizm. Myśl ta jest również zawarta w wersecie mówiącym że „Bóg jest duchem” (Jan 4:24); święty Paweł jednoznacznie mówi nam, że istoty duchowe mają ciała (1 Kor. 15:44-49).
– duchowość – czyli „Bóg jest duchem” (Jan 4:24). Jego poziom istnienia nie jest poziomem istnienia istoty z krwi i kości – materialnej. To poziom istoty duchowej o duchowym ciele. Duchowe ciało, czyli takie, które składa się substancji niematerialnej, duchowej. Wyróżniamy substancje materialne, takie jak woda, ziemia, żelazo, oraz substancje duchowe, takie jak żywotność, ogień, światło, ciepło, energia itp. Aniołowie, którzy są duchami, najwyraźniej posiadają ciała z ognia (Żyd. 1:7,14).
Pismo Święte nie podaje nam dokładnej istoty substancji, z której składa się ciało Boga, lecz możemy przypuszczać ale nie twierdzić jako dogmat że ciało Boga składa się z zasady życia. Biblia naucza, że Bóg jest nieśmiertelny, tzn. „ma żywot sam w sobie” (Jan 5:26). Jeśli Jego ciało składa się z zasady życia, w przeciwieństwie do innych ciał nie potrzebowałoby jej jako oddzielnej substancji ożywiającej.
– samoegzystencja – Jest to niezależność Jego istnienia od wszelkich istot, warunków i rzeczy. Nikomu więc nie zawdzięcza On Swego istnienia, nikt nie dał Mu początku i nikt Go nie podtrzymuje. Mówi o tym także Pismo Święte. Bóg uroczyście ogłosił Swą samoegzystencję, kiedy objawił tę cechę Mojżeszowi (2 Moj. 3:14), mówiąc: „JESTEM, KTÓRY JESTEM. I rzekł: Tak powiesz synom izraelskim: JESTEM posłał mnie do was”. Jeszcze raz Jehowa stwierdza to słowami: „podniosę ku niebu rękę moją i rzekę: Żyję Ja na wieki” (5 Moj. 32:40) Bóg stwierdza Swoją samoegzystencję, gdy mówi o Sobie: „Jam jest pierwszy i ostatni i oprócz mnie nie ma żadnego Boga” (Iz. 44:6)
– wieczność – Według Pisma Świętego wieczność to czas bez początku i bez końca. Tak więc
w tym pojęciu wieczności występuje trwanie. Pismo Święte uczy, że Bóg jest wieczny – bez początku i bez końca. Jest to logiczne, ponieważ jeżeli Bóg jest pierwszą przyczyną, to sam nie posiada przyczyny, dlatego jest wieczny. Pojęcie braku początku, wychodzi poza możliwości wyobraźni człowieka. Biblia potwierdza wieczność Boga.
„Mieszkaniem twoim Bóg wieczny, a na dole ramiona wieczności” (5 Moj. 33:27); „ani liczba lat jego
dościgniona być może” (Ijob 36:26); „Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieku aż na wieki” (Ps. 41:14); „Panie, tyś bywał ucieczką naszą od narodu do narodu … od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem” (Ps. 90:1,2); „Utwierdzona jest stolica twoja przed wszystkimi czasy; tyś jest od wieczności” (Ps. 93:2); „lata twoje nigdy nie ustaną” (Ps.102:28); „najdostojniejszy i najwyższy, który mieszka w wieczności” (Iz. 57:15);
– samowystarczalność – Jest to Jego niezależność od każdej osoby, rzeczy czy stanu w Jego stałym istnieniu, szczęściu i dobrym samopoczuciu. Byłby szczęśliwy i miałby się dobrze, gdyby nigdy nikogo ani niczego nie stworzył. Rozpoczął jednak stwarzanie aby udzielić błogosławieństw i szczęścia innym. To było powodem stwarzania istot, a nie potrzeba towarzystwa innych.
Potwierdzają to poniższe wersety:
„Ani rękoma ludzkimi chwalony [obsługiwany, obdarzany powodzeniem] bywa, jakoby czego potrzebował, ponieważ on daje wszystkim żywot, i oddech, i wszystko” (Dz.Ap. 17:25); „Jeśli zgrzeszysz, cóż uczynisz przeciwko niemu? (…) Jeśli byś był sprawiedliwym, cóż mu dasz? Albo cóż weźmie z ręki twojej? Człowiekowi podobnemu tobie niezbożność twoja zaszkodzi, a synowi człowieczemu pomoże sprawiedliwość twoja” (Ijob 35:6-8).
– nieśmiertelność – Nieśmiertelność to stan odporny na śmierć, stan, w którym śmierć jest niemożliwa. Jest w kontraście do śmiertelności, która oznacza stan, w którym śmierć jest możliwa.
Kilka wersetów biblijnych potwierdza, że Bóg jest nieśmiertelny. Przytoczymy niektóre z nich: „jako Ojciec ma żywot sam w sobie” (Jan 5:26); „królowi wieków nieśmiertelnemu” (1 Tym. 1:17). Może on znajdować się w różnych ekstremalnych warunkach. Żadne z nich z nie mogą ograniczyć Jego życia czy też oddzielić Go od Jego ciała. Jest On całkowicie odporny na śmierć, jak również na jakiekolwiek ograniczenie życia.
– niewidzialność – oznacza brak możliwości zobaczenia przez innych. Nie znaczy to że Bóg nie jest widziany przez wszystkie istoty, ponieważ przeczy to wersetowi „Aniołowie ich w niebiesiech zawsze patrzą na oblicze Ojca mojego” (Mat. 18:10). Wynika z tego, że wszystkie istoty duchowe mogą widzieć Boga, który Sam jest duchem. Z wersetu, który uczy, iż nasz Pan Jezus w swym uwielbionym ciele jest niewidzialny, możemy dowiedzieć się dla jakiego rodzaju istot jest On niewidzialny. Wersetem, o którym mowa, jest 1 Tym. 6:16. Stosowny jego fragment brzmi: „którego nie widział żaden z ludzi ani widzieć może”. A zatem Bóg jest niewidzialny dla istot ziemskich, takich jak człowiek i niższe stworzenia. Niektórzy jednak mogą twierdzić, że werset ten traktuje o naszym Panu Jezusie, a nie o Samym Bogu, i dlatego nie powinniśmy z niego wyciągać wniosku, że Bóg jest niewidzialny dla ziemskich istot łącznie z człowiekiem. Biblia naucza jednak, że uwielbione ciało naszego Pana jest dokładnym obrazem osoby Ojca (dosłownie substancji) a więc ciało Boga również jest tak samo niewidzialne.
Tą cechę pokazują poniższe wersety. Jak realistycznie jest opisana ta cecha Boga u Ijoba 23:8,9: „Ale oto pójdę wprost, nie ma go; a jeśli nazad, nie dojdę go. Pójdę w lewo, choćby zatrudniony był, nie oglądam go; ukryłby się w prawo, nie ujrzę go”. Jan mówi o tym dosłownie jako o zwyczajnej rzeczy ludzkiego doświadczenia (Jan 1:18): „Boga nikt nigdy nie widział: on jednorodzony Syn, który jest w łonie ojcowskim, ten nam opowiedział [objawił Go naszym oczom zrozumienia przez Swe nauki]”. Także Jezus najpierw podaje to dosłownie jako fakt powszechnego doświadczenia Izraela (Jan 5:37): „Któregoście wy głosu nigdy nie słyszeli aniście osoby jego widzieli”. Później mówi o tym jako o powszechnym doświadczeniu człowieka (Jan 6:46): „Nie iżby kto widział ojca oprócz tego, który jest od Boga; ten widział ojca”. Święty Paweł w kilku tekstach używa nawet terminu Bóg: Kol. 1:15 – „Który [Chrystus] jest obrazem Boga niewidzialnego i pierworodnym wszystkich rzeczy stworzonych”; 1 Tym. 1:17 – „królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu samemu mądremu Bogu, niech będzie cześć i chwała na wieki wieków”; Żyd. 11:27
– jedność – to cecha, dzięki której jest On jedną istotą, jedną jednostką, i niczym mniej ani więcej. Choć posiada wiele cech istoty i charakteru, choć objawia się w różnych działaniach i manifestacjach, w każdej z nich i we wszystkich z nich jest on tylko jedną istotą, jedną jednostką – nie wieloma czy kilkoma, lecz tylko jedną.
Przyjrzyjmy się kilku najbardziej dobitnym wersetom uczącym o jedności Boga. Klasycznym tekstem jest 5 Moj. 6:4: „Słuchajże Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest”. Jak bezpośrednie i wyraźne jest twierdzenien o wyłącznym bóstwie Jehowy z 1 Król. 8:60: „Żeby poznały wszystkie narody ziemi, iż Pan sam jest Bogiem, a nikt inny”. Jak mocny jest sprzeciw Boga wobec politeizmu z jego bóstwami przedstawionymi w obrazach z Iz. 42:8: „Ja Pan [Jehowa – samoegzystujący], toć jest imię moje, a chwały mojej [zwierzchnictwa] nie dam innemu [bogu], ani sławy mojej bałwanom rytym”. Kor. 8:4-6 święty Paweł podkreśla wyłączne bóstwo Jehowy, a następnie z jednej strony kontrastuje licznych pogańskich bogów z jednym prawdziwym Bogiem, a z drugiej strony licznych pogańskich panów z jednym prawdziwym Panem: „Nie ma żadnego innego Boga, tylko jeden. Bo choć są, którzy bogami nazywani bywają i na niebie i na ziemi: (jakoż jest wiele bogów i wielu panów). Ale my mamy jednego Boga Ojca (…) i jednego Pana, Jezusa Chrystusa”. Gal. 3:20: „Lecz pośrednik nie jest jednego, ale Bóg jeden jest. 1 Tym. 2:5. „Boć jeden jest Bóg [a zatem nie więcej niż jeden], jeden także pośrednik między Bogiem i ludźmi” Jakuba 2:19 otrzymujemy pochwałę, jeśli wierzymy w wyłączne bóstwo Boga: „Ty wierzysz, iż jeden jest Bóg, dobrze czynisz”.
– wszechmoc – Jest to zdolność robienia wszystkiego. Uważamy, że taka definicja jest zbyt szeroka, ponieważ Pismo Święte wyraźnie uczy, iż są pewne rzeczy, których Bóg nie może uczynić, np. nie może kłamać (Żyd. 6:18); nie może zaprzeć Samego Siebie (2 Tym. 2:13); nie może popełnić grzechu, sprzyjać mu ani być do niego kuszonym (Abak. 1:13; Jak. 1:13). Słowem, Bóg nie może uczynić niczego, co jest przeciwne Jego charakterowi. Nieprawdziwym byłoby także stwierdzenie, że Bóg może odwrócić przeszłe wydarzenie, tzn. uczynić czas dokonany niedokonanym, choć może zapobiec każdemu wydarzeniu lub zneutralizować jego skutki po tym, jak się wydarzy. Kiedy już jednak nastąpi, nie może cofnąć go. Ilustracje te dowodzą, że błędem jest określanie wszechmocy Boga jako Jego zdolności czynienia wszystkiego. Nie definiuje jej też tak Pismo Święte. Najbliższą definicją wszechmocy Boga podaną nam w Biblii jest ta z Ps. 115:3: „Wszakże Bóg nasz jest na niebie, czyniąc wszystko, co mu się podoba” (zob. także Ps. 135:6). Werset ten uczy, że Bóg może uczynić wszystko, czego pragnie. Powodem, dla którego nie może on popełnić grzechu, sprzyjać mu ani być do niego kuszonym, nie może kłamać ani zaprzeć Samego Siebie – jest to, że nie chce tego czynić. „Rada moja ostoi się, i wszystką wolę moją uczynię. Rzekłem, a dowiodę tego; umyśliłem, a uczynię to” (Iz. 46:10, 11; zob. także Ijob 23:13, 14). „Nie ma, kto by wyrwał z ręki mojej; gdy co uczynię, któż to odwróci?” (Iz. 43:13).
W świetle powyższych definicji powinniśmy rozumieć teksty mówiące o tym, że Bóg może uczynić wszystko i że dla Niego nic nie jest niemożliwe jako zawierające ograniczenie zawarte w stwierdzeniu „czego pragnie”. Tak więc stwierdzenie to należy widzieć u Ijoba 42:2: „Wiem, że wszystko możesz [czego pragniesz]”; w Mat. 19:26: „U Boga wszystko [czego pragnie] jest możliwe”; oraz w Łuk.1:37: „Bo nie będzie niemożliwe u Boga żadne słowo [którego pragnie]”.
– wszechwiedza – Oznacza znajomość wszystkich rzeczy. Tak więc kiedy mówimy o tym, że Bóg jest wszechwiedzący, chcemy powiedzieć, że zna On wszystkie rzeczy. Oznacza to trzy fakty: że doskonale i zupełnie postrzega On wszystkie rzeczy, zapamiętuje wszystkie rzeczy i rozumie wszystkie rzeczy. Bóg zna wszystko w każdym dziale wiedzy. Co więcej, zna On w nich każde prawdopodobieństwo i możliwość. Nie jest Mu nieznana ani jedna rzecz, ani jedna zasada, ani jedna możliwość, ani jedno prawdopodobieństwo kosmologii, astronomii, geologii, geografii, chemii, fizyki, biologii, socjologii, fizjologii itp. Równie dobrze wie, co znajduje się w głębinach oceanu, wewnątrz ziemi, jak również na ich powierzchni. Bezkresny wszechświat zna tak samo dokładnie jak własny pałac. Nic nie umyka Jego wzrokowi, nic nie umyka Jego uwadze i nic nie opuszcza ani nie omija Jego poznania. Najtrudniejsze problemy, warunki i tajemnice są dla Niego otwartą księgą. Zna On każde prawo natury, każdy elektron materii i każdy zakątek w przestrzeni czy substancji. „Wszystkie rzeczy obnażone są [oczywiste, wyraźne] i odkryte oczom tego, o którym mówimy”.
W sposób ogólny Jego wiedza, wszechwiedza podana jest bez szczegółów w następujący sposób (Ijob 12:13,22; 21:22; 36:4; 37:16; Ps. 147:5; Iz. 29:15, 16; 40:13,14,26-28; Jer. 10:17; 23:24; Rzym. 11:33; 1 Kor. 1: 25; 1 Tym. 1:17; Żyd. 4: 13; 1 Jana 3:20). Jego wiedza obejmuje przyszłość (Ijob 24:1; Iz. 42:9; 44:7; 45:4; 46:10; 48:5, 6; Dan. 2:20, 22,28; Mat. 24:36; Dz.Ap. 15:18; Rzym. 8:29; 1 Piotra 1:2)
– wszechobecność – Zastanówmy się, co oznacza Boska wszechobecność z punktu widzenia działania Jego władz i przymiotów w całym wszechświecie, zarówno w przestrzeni, jak i substancjach. O wszystkim, co widzimy, mówimy jako o będącym w naszej obecności. Tak więc Boski wzrok stawia w Jego obecności wszystkie rzeczy. A zatem bezkresny wszechświat wszędzie znajduje się w Jego obecności, ponieważ jest objęty zasięgiem Jego wzroku. Jego moc dosięgnięcia wszystkiego we wszechświecie poprzez użycie dowolnego prawa czy siły natury sprawia, że działa On wszędzie. Bóg posiada także takie władze słuchu, że każdy dźwięk we wszechświecie może być przez Niego słyszany jako powstający w Jego obecności. Jego zmysł powonienia jest tak delikatny, że potrafi wyczuć każdy zapach. Podobnie jest z Jego zmysłem dotyku i smaku.
Niektóre z wynalazków człowieka pomagają nam zrozumieć prawdopodobieństwo i logikę tych rzeczy. Potężny teleskop wprowadza w zasięg naszego wzroku znaczną część wszechświata. Potężny mikroskop sprawia, że stają się dla nas widoczne cząsteczki, lecz nie atomy. Radio pozwala nam słyszeć głos z drugiej strony świata. Telefony umożliwiają nam prowadzenie rozmów poprzez kontynenty i oceany. Wciśnięcie guzika umożliwia obsługę przy pomocy kabla urządzeń na drugiej stronie ziemi. Bóg posiada w Swych oczach niewypowiedzianie większe władze wzroku niż teleskop, mikroskop itp. Uszy i głos Boga mają nieskończenie większą moc niż radio czy telefon.
Jeśli zbadamy wersety traktujące o wszechobecności Boga, przekonamy się, iż uczą one o takiej wszechobecności, jaką opisaliśmy. Na przykład Jakub widział we śnie w Betel drabinę opadającą z nieba do ziemi, aniołów wstępujących i zstępujących po niej oraz Boga stojącego na górze w niebie i przemawiającego do niego poprzez wizję, wzrok i oświadczenie: „Zaprawdę Pan jest na tym miejscu, a jam nie wiedział” (1 Moj. 28:16). Dowodzi to, że jeśli chodzi o miejsce, Bóg znajdował się w niebie, ponieważ właśnie tam Jakub widział Go w wizji, lecz przez Swój głos i obietnicę słyszaną przez Jakuba znajdował się On w Betel. Biblia wielokrotnie uczy, że jeśli chodzi o miejsce pobytu, Bóg nie znajdował się w danym miejscu, np. w którejkolwiek z trzech świątyń zbudowanych dla Niego przez Żydów (1 Król. 8:27; Dz.Ap. 7:48, 49). Przytoczymy pierwszy z tych cytatów i krótko wyjaśnimy w nawiasach: „Izali Bóg będzie mieszkał na ziemi [forma tego pytania sugeruje odpowiedź przeczącą, co obala wszechobecność cielesną]? Oto niebiosa, i nieba niebios, nie mogą cię ogarnąć [działanie Twych władz i przymiotów nie może być ograniczone tylko do niebios]; jakoż daleko mniej ten dom, który zbudowałem [nie może on być całą sferą działania Twych władz i zalet]”. Cały ten fragment wskazuje, że nasza ziemia nie nadaje się na dom dla tak wielkiej Istoty, której władze i przymioty nie mogą być ograniczone do samych niebios, a cóż dopiero do świątyni w Jeruzalem. Werset ten obala oczywiście cielesną wszechobecność Boga, a uczy o wszechobecności działania Jego władz i przymiotów. Prawdziwa wszechobecność Boga polegająca na działaniu Jego władz i przymiotów jest pięknie ukazana w Ps. 139:3,5,7-10: „Tyś chodzenie moje i leżenie moje ogarnął [przez Twoje władze działające opatrznościowo na moją korzyść], a świadomeś wszystkich dróg moich. Z tyłu i z przodu otoczyłeś mię [Swoją ochroną], a położyłeś na mię rękę twoją [ręka Boga symbolizuje Jego moc]. Dokąd ujdę przed duchem [mocą, przymiotami] twoim? A dokąd przed obliczem [wzrokiem] twoim ucieknę? Jeślibym wstąpił do nieba, jesteś tam [przez Swe dzieła uwielbienia]; i jeślibym sobie posłał w grobie [szeol, zapomnienie], i tameś przytomny [Swą mocą wyzwolenia w zmartwychwstaniu]. Wziąłbym skrzydła [promienie] rannej zorzy [miejsce wschodu słońca, wschód], abym mieszkał na końcu morza [Morze Śródziemne leżało na zachód od Palestyny, zachód; tak więc gdziekolwiek nie znajdowałby się on na ziemi], i tam by mię ręka twoja [moc] prowadziła, a dosięgłaby mię [w bezpieczeństwie] prawica twoja [moc i łaska]”. Fragment ten w bardzo piękny sposób opisuje działanie Boskiej mocy i przymiotów na korzyść Jego ludu, dowodząc, że Jego wszechobecność dotyczy władz i przymiotów, a nie ciała, umysłu, czy jednego i drugiego rozciągniętych na całą przestrzeń.
Kolejny tekst potwierdzający to samo to Jer. 23:23,24: „Izalim ja tylko Bogiem [kimś potężnym, ponieważ słowo bóg oznacza potężną jednostkę] z bliska, mówi Pan, a nie jestem Bogiem [kimś potężnym] i z daleka [czy mogę używać Mych władz i przymiotów jako potężna jednostka tylko blisko Mego ciała, a nie daleko od niego? Jest to wyraźny dowód na to, że w danym czasie ciało Boga jest ograniczone tylko do jednego konkretnego miejsca]? Izali się kto skryje w skrytości, abym go Ja nie widział, mówi Pan [mimo to że w danym czasie jestem w ciele ograniczony tylko do jednego konkretnego miejsca, niemniej jednak posiadam władzę i przymioty, które wszędzie pozwalają mi widzieć wszystkich i wszystko]? Izali Ja nieba i ziemi nie napełniam [działaniem Moich władz i przymiotów]?, mówi Pan”. Werset ten wyraźnie dowodzi, że Bóg działa nie tylko blisko, lecz także daleko od Siebie. Dowodzi on zatem, że nie jest On wszechobecny w ciele, lecz w działaniu Swych władz i przymiotów. Gdyby bowiem Jego ciało było wszędzie, wszystko byłoby blisko Niego, a nic nie byłoby daleko.
– supremacja – przez Boską supremację rozumiemy szczególnie dwie rzeczy: (1) w osobie, charakterze, planie i dziełach jest On nieporównywalnie wyższy od wszelkich innych istot, nie wyłączając naszego Pana Jezusa; oraz (2) wszystkie istoty i rzeczy są, powinny być i ostatecznie będą Mu poddane, a każdy kto ostatecznie odrzuci takie poddanie zostanie w rezultacie unicestwiony. Tak więc supremacja Boga oznacza przede wszystkim to, że w osobie, charakterze, planie i dziełach Bóg jest nieporównywalnie wyższy od wszystkich innych istot, nie wyłączając nawet naszego Pana Jezusa. Oznacza to, że w egzystencji jest On największym, a ściśle mówiąc jest jedyną istotą, która nie została stworzona, ponieważ zawsze była.
Tutaj podajemy tylko ogólne biblijne dowody Jego supremacji. Jest ona oczywista z wielu punktów widzenia: (1) posiadania przez Niego wszystkiego (1 Moj. 14:19; 1 Kron. 29:11; Ps. 50:10; Ezech. 18:4; Obj. 4:11); (2) kontrolowania przez Niego natury (Ijob 38:33; Jer. 31:35; 33:25);
– niezgłębioność – Ostatnim przymiotem Boskiej istoty, jaki rozważymy, jest Jego niezgłębioność. Rozumiemy przez to przymiot Boskiej istoty, który sprawia, że dla żadnej z Jego istot nie jest możliwe pełne zrozumienie Go we wszystkich szczegółach Jego istoty, przymiotów, myśli i dzieł. Bóg oczywiście całkowicie Siebie rozumie w każdym szczególe Swej istoty, przymiotów, myśli i dzieł. Te z Jego inteligentnych stworzeń, które pozostają w harmonii z Nim, rozumieją niektóre rzeczy dotyczące Jego istoty, przymiotów, myśli i dzieł. Na przykład, nasza analiza Jego egzystencji i przymiotów Jego istoty ukazała nam niektóre z tych elementów. Jednak inne elementy nie mogą być przez nas w pełni zrozumiane.
Jest to między innymi widoczne w kwestii Jego istnienia bez początku. Idąc od wtórnych przyczyn do Pierwszej Przyczyny, zauważyliśmy, że Bóg nie może mieć początku, ponieważ nie został niczym spowodowany; nie możemy jednak pojąć, jak to jest możliwe. Argumentacja skutku i przyczyny wykazuje naszemu rozumowi, iż faktem jest to, że nie posiada On początku; lecz ani to, ani nic innego nie jest w stanie wyjaśnić naszemu rozumowi, w jaki sposób może On nie posiadać początku. To właśnie nasza niezdolność zrozumienia wszystkich rzeczy związanych z Jego egzystencją jako istoty bez początku sprawia, iż jest On pod pewnymi względami Swej egzystencji niezgłębiony dla nas.
Następujące oświadczenia Biblii uczą, że w Bogu tkwią pewne niezrozumiałe dla nas rzeczy: „Rzeczy tajemne należą Panu Bogu naszemu, a jawne nam i synom naszym aż na wieki” (5 Moj. 29:29); Który czyni rzeczy wielkie i niewybadane [niezgłębione]” (Ijob 5:8,9); „Izali tajemnice Boże wybadasz [w pełni zrozumiesz]? Albo doskonałości Wszechmocnego dościgniesz?” (Ijob 11:7); „Oto to są tylko części dróg jego [możemy pojąć niektóre Jego zarysy], lecz i ta trocha niewybadana [niezrozumiana], cośmy słyszeli od nich, a grzmot wielkiej możności jego któż zrozumie?” (Ijob 26:14); „Oto Bóg jest wielki, a poznać [w pełni zrozumieć] go nie możemy, ani liczba lat jego dościgniona być może [Jego odwieczność nie może być przez nas w pełni zrozumiała]” (Ijob 36:26); „Sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy (…) Wszechmogący jest, doścignąć [w pełni] go nie możemy” (Ijob 37:4,22)
Omówiliśmy czternaście Boskich przymiotów istoty. Ta analiza z pewnością pomoże nam lepiej zrozumieć, jak wspaniałą i wielką istotą jest Bóg. Powinno to wzmocnić naszą ocenę dla Niego i prowadzić do uwielbiania Go jako godnego najwyższej adoracji, chwały i czci naszych serc. To że ta wielka Istota łaskawie oferuje nam społeczność i pociąga nas do Siebie jest najwyższym możliwym zaszczytem, jakiego możemy dostąpić.
